ΥΔΡΑΙΚΟΣ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΧΡΟΝΙΑΣ 2015-16

Ο Υδραϊκός κρύβει τη νέα και την παλιά μαγιά του ελληνικού πόλο

Στο κολυμβητήριο του Αλίμου λίγο πριν τον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος. Ο Υδραϊκός έχει ήδη κάνει την έκπληξη, για μια ακόμα σεζόν, και έχει καταφέρει να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στα playoff. Μια ομάδα με τον υψηλότερο μέσο όρο ηλικίας, ένα κράμα ανάμεσα σε πιτσιρικάδες και τις παλιές καραβάνες των ελληνικών κολυμβητηρίων. Μια ομάδα από τις πολλές περιπτώσειςομάδων-θαυμάτων του αθλήματος της υδατοσφαίρισης. Ανάμεσα σε διατάσεις, προπονητικές οδηγίες και πειράγματα των παικτών που γνωρίζονται πραγματικά για χρόνια, μίλησα με τους παλιούς του Υδραϊκού που ακόμα «στοιχειώνουν» τις ελληνικές πισίνες: Τους Γιώργο Μαυρωτά, Αντώνη Βλοντάκη, Κώστα Κοκκινάκη και Νίκο Στελλάτο. Κρίνοντας από τους αριθμούς και την πορεία της ομάδας… πολύ καλά κάνουν. 

4 ανόδους κατηγοριών σε 4 χρόνια: Εμπειρία ή κάτι άλλο;

Γιώργος Μαυρωτάς:
 Η εμπειρία παίζει σίγουρα ρόλο, αλλά χρειάζεται κι ένα minimum φυσικής κατάστασης για να ανταπεξέλθεις ακόμα και σε μικρές κατηγορίες.
Νίκος Στελλάτος:
H προπόνηση μου μοιάζει πιο σημαντική από την εμπειρία. Εντάξει είναι αλήθεια ότι η ομάδα αυτά τα χρόνια απαρτίζεται από αθλητές με παραστάσεις από το υψηλότερο δυνατό επίπεδο, τόσο σε συλλογικό όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Πρέπει όμως να γνωρίζει ο κόσμος ότι οι μεγάλοι ηλικιακά αθλητές που φόρεσαν και φοράνε το σκουφάκι του Υδραϊκού μέχρι σήμερα έχουν και πάρα πολλές ώρες προπόνησης. Έχουμε περάσει περισσότερες ώρες στην πισίνα παρά στο σπίτι μας, χωρίς καμία δόση υπερβολής.
Αντώνης Βλοντάκης:
Εγώ προσωπικά δεν έζησα όλα αυτά τα χρόνια με τις ανόδους του Υδραϊκού ως μέλος της ομάδας, αλλά ήρθα πιο μετά. Δεν χωράει όμως αμφιβολία ότι η εμπειρία παίζει καθοριστικό ρόλο. Η υδατοσφαίριση είναι ένα άθλημα που ανέκαθεν ο μεγαλύτερος μπορούσε να μάθει στον μικρότερο. Πρώτα πρώτα να αγαπάει το άθλημα, μετά όλα τα άλλα.
Κώστας Κοκκινάκης: 
Δεν είναι μόνο θέμα εμπειρίας. Οι επιτυχίες του Υδραϊκού νομίζω ότι έχουν περισσότερο να κάνουν με τους ανθρώπους που ξεκίνησαν αυτό το εγχείρημα όπως ο Θοδωρής Μουστακαριάς και ο Φίλιππος Καϊάφας, δύο άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά τον χώρο μας και έτσι επέλεξαν τους σωστούς ανθρώπους στην σωστή θέση, είτε ήταν αυτοί προπονητές, είτε παίκτες.
Οι στιγμές που θα μείνουν για πάντα;

Γιώργος Μαυρωτάς:

 Για μένα είναι το ευρωπαϊκό κύπελλο του 1997 με τη Βουλιαγμένη και η συμμετοχή μου στη μικτή κόσμου το 1999.

Αντώνης Βλοντάκης: 

Σίγουρα το Πρωτάθλημα Ευρώπης με τον Ολυμπιακό το 2002 και την 3η θέση που πήραμε με την Εθνική Ομάδα στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ το 2005. Βέβαια όλα αυτά θα ήθελα να τα ανταλλάξω με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο αλλά δυστυχώς όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει. Είχαμε την ευκαιρία μας στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004, αλλά δεν τα καταφέραμε. Εγώ δεν είχα παίξει σε εκείνον τον μικρό τελικό, είχα σπασμένο χέρι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Νομίζω θα με στοιχειώνει για πάντα.  

Κώστας Κοκκινάκης: 

Η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου ήταν όταν μπήκαμε ως Ελλάδα πρώτοι όπως γίνεται πάντα στο στάδιο στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Aγώνων του Πεκίνου. Αυτό το συναίσθημα δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Νίκος Στελλάτος: 

Σε συλλογικό επίπεδο η κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον Εθνικό Πειραιά το 2006 και το κύπελλο Ελλάδος πάλι με τον Εθνικό το 2005. Σε επίπεδο Εθνικής ομάδας η κατάκτηση 5ης θέσης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών στη Φουκουόκα.

Η ώρα να κρεμαστούνε τα σκουφάκια. Υπάρχει κανόνας;

Αντώνης Βλοντάκης:

Καλό είναι ο καθένας ξεχωριστά να ξέρει ποτέ να σταματήσει. Είναι προσωπικό αυτό, είναι τελείως στον κάθε αθλητή. Έχω δει αθλητή 42 χρονών που έπαιξε σε Ολυμπιάδα. Τερματοφύλακας μεν, αλλά έπαιξε. Άποψή μου είναι να σταματάς πριν σε σταματήσουν.Όσο νιώθεις ότι μπορείς να δώσεις και να προσφέρεις, γιατί να μην παίζεις;Και γιατί να μην σταματάς όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να είσαι παραγωγικός και χρήσιμος στην ομάδα σου;

Κώστας Κοκκινάκης:

Για όλα υπάρχει ένα όριο που η ίδια η φύση το βάζει κάποια στιγμή. Εξαρτάται βέβαια και από άλλους παράγοντες όπως σε τι επίπεδο ήταν ο κάθε αθλητής και πόσα χιλιόμετρα έχει γράψει το κοντέρ τα προηγούμενα χρόνια, πόσο ελεύθερο χρόνο έχει μεγαλώνοντας για να μπορεί να προπονείται και σίγουρα το επίπεδο των αντιπάλων. Είμαι της άποψης ότι αν υπάρχει θέληση και αγάπη για αυτό που κάνουμε πολλά από τα εμπόδια που μας βάζει η φύση μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.

Γιώργος Μαυρωτάς:

Ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης ο αθλητισμός όμως όχι. Και μεις οι 45+ κάνουμε τώρα αθλητισμό. Ένας αθλητής με καλή ζωή πιστεύω ότι μπορεί άνετα να κάνει πρωταθλητισμό ως τα 40 του.

Νίκος Στελλάτος: 

Για μένα στα ομαδικά αθλήματα δεν υπάρχει όριο ηλικίας, με την στενή έννοια του όρου ότι ας πούμε μέχρι τα 35 πρέπει να σταματήσεις. Όσο ο αθλητής μπορεί να ακολουθεί το πρόγραμμα της προπόνησης μπορεί να αγωνίζεται για όσο εκείνος κρίνει ότι το απολαμβάνει και μπορεί να προσφέρει.

πηγη:www.nou-pou.gr