Την – σε μεγάλο ποσοστό – ανακοίνωση της απόσυρσής του από την ενεργό δράση στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου έκανε μέσω συνέντευξής του στην pisina.net ο Αντώνης Βλοντάκης. Ο σπουδαίος υδατοσφαίρισης, ο οποίος έχει υπάρξει ένας από τους κορυφαίους φουνταριστούς όλων των εποχών στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, μίλησε για το ερέθισμα που τον έκανε να ασχοληθεί με το πόλο, τη σχέση του Ολυμπιακού το 2002 με το σημερινό, μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2005, αλλά και για τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, την παρουσία του Κώστα Κοκκινάκη στο Survivor, την ενασχόληση των παιδιών του με τον αθλητισμό, ενώ απάντησε και στο καυτό ερώτημα, για το αν αυτός ή ο αδερφός του Σπύρος, είναι πιο όμορφος.
Για το πως ασχολήθηκε με το πόλο αλλά και σε τι ηλικία ξεκίνησε:
«Έτυχε να ασχοληθώ γιατί ζήλευα πολύ τον αδελφό μου (Σπύρο), ο οποίος είχε ξεκινήσει πόλο. Όταν έβλεπα να φτιάχνει βαλίτσες για ανέβει από τα Χανιά στην Αθήνα για αγώνες είχα τρελαθεί. Αυτό ήταν μεγάλο κίνητρο για μένα να ξεκινήσω πόλο. Άρχισα στην ηλικία των 9 ετών πολύ χαλαρά και από τα 10 πιο συνειδητοποιημένα».
Για το αν έβλεπε το πόλο επαγγελματικά:
«Η αλήθεια είναι ότι δεν το έβλεπα καθόλου επαγγελματικά. Κάποιοι άλλοι άρχισαν να βλέπουν πιο επαγγελματικά το πόλο για μένα. Οι προπονητές συνειδητοποίησαν μετά απ’ ένα σημείο ότι είμαι εξαίρεση στον κανόνα και με προχωρούσαν σε ανώτερες ηλικιακές ομάδες. Ξαφνικά έπαιζα από το παιδικό μέχρι το ανδρικό».
Για το που μπορεί να φτάσει ο Υδραϊκός αλλά και ποιοι είναι οι στόχοι του:
«Εμείς θέλουμε να βρεθούμε και φέτος στα πλέι-οφ, συνεχίζοντας την παράδοση που μας έχει μέσα στην εξάδα. Θεωρώ ότι η ομάδα αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα και αν τα καταφέρει θα είναι μεγάλη επιτυχία. Παλεύουμε γι’ αυτόν τον στόχο και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε στο τέλος».
Για το αν σκέφτεται να αποσυρθεί από την ενεργό δράση:
«Έχω πει εδώ και πέντε χρόνια ότι θα σταματήσω. Δυστυχώς- ευτυχώς δεν είναι εύκολο. Όταν πω ότι σταματάω μου λείπει. Όμως νομίζω φέτος ήρθε η ώρα γιατί πλέον όσο και να θέλει η ψυχή αρχίζει να πονάει το κορμί. Δεν θέλω να πω μεγάλες κουβέντες αλλά έχω την αίσθηση ότι φέτος θα είναι η τελευταία χρονιά».
Για το αν τα παιδιά του ασχολούνται με τον αθλητισμό:
«Ξεκίνησε ο γιός μου να ασχολείται με το πόλο. Είναι πολύ μικρός ακόμα οπότε δεν το δένω κιόλας ότι θα γίνει πολίστας. Οι κόρες μου παίζουν βόλεϊ. Όπως εγώ δεν πιέστηκα να ασχοληθώ με το πόλο έτσι κι εγώ δεν θα πιέσω τα παιδιά μου. Τους άφησα ελεύθερα να αποφασίσουν. Ο γιός μου είχε ξεκινήσει με το μπάσκετ και από μόνος του ήθελε να δοκιμάσει το πόλο. Το βασικό για μένα θα ήταν τα παιδιά μου να κάνουν αθλητισμό. Μου αρέσει το γεγονός που ασχολούνται με τον αθλητισμό και ιδίως με ομαδικά αθλήματα».
Για τον συμπαίκτη του Κώστα Κοκκινάκη που συμμετέχει στο Survivor:
«Τον βλέπω κάθε φορά που αγωνίζεται. Επειδή τον ξέρω σαν άνθρωπο, μου κάνει μεγάλη εντύπωση να τον βλέπω εκεί. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Πάντως θα τον ήθελα πιο ελεύθερο, χαλαρό και να το απολαμβάνει περισσότερο αλλά και να μείνει κι άλλο ώστε να το ευχαριστηθεί πραγματικά».
Για το αν του είχε γίνει πρόταση για το Survivor αλλά και αν μπορούσε να ανταποκριθεί:
«Η αλήθεια είναι ότι μου είχε γίνει πρόταση αλλά δεν το σκέφτηκα πολύ. Διότι δεν ξέρω αν είναι εύκολο για μένα να εγκαταλείψω την οικογένεια μου και να τρέχω στην ζούγκλα στους πέντε μήνες που διαρκεί το παιχνίδι. Θεωρώ ότι όποιος είναι μέσα στον χορό μπορεί να ξέρει τι συμβαίνει. Εγώ πιστεύω είναι πάρα πολύ δύσκολο παιχνίδι με την έννοια ότι έχει δύσκολες συνθήκες. Πάρα πολύ ζέστη, νηστικοί και κακές συνθήκες διαβίωσης, δεν κοιμούνται σωστά. Είναι πολλά τα αρνητικά που έχουν. Θα μπορούσα να ήμουν εκεί και να τα καταφέρω αλλά δεν θα ήταν εύκολο».
Για το βήμα που έκανε στο σανίδι στην παράσταση «Tres» αλλά και το γεγονός ότι είχε παίξει στο παρελθόν στην σειρά «Τρίχες» του Ant1:
«Είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα. Γενικά είμαι άνθρωπος των προκλήσεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι έγινα ηθοποιός σε καμία περίπτωση. Φέτος κάνω αυτό αλλά δεν σημαίνει ότι μπορώ να το κάνω και του χρόνου. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί από εδώ και πέρα. Κοιτάζω την κάθε πρόσκληση και την κάθε μέρα ξεχωριστά».
Για τις διαφορές του θεάτρου με την τηλεόραση:
«Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Διότι το ένα έχει ένα μαξιλάρι ασφαλείας με την έννοια ότι αν δεν κάνεις κάτι καλά να το ξαναπάς μέχρι να βγει αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης. Στο θέατρο δεν μπορείς να ξαναπάς τίποτα. Ότι λάθος κάνεις δεν μαζεύεται. Οπότε πρέπει να είσαι πολύ προετοιμασμένος».
Για την συμμετοχή του στο «Just the Two of us του Mega:
Από το show «Just the 2 of us»
«Προσπάθησα να είμαι αξιοπρεπής σ’ αυτό το παιχνίδι που ήταν για φιλανθρωπικό σκοπό και το τονίζω αυτό. Δεν πήγα να τραγουδήσω στα καλά καθούμενα. Είχα μείνει μέσα οκτώ εβδομάδες που ήταν μεγάλος άθλος για μένα. Το κίνητρο μου ήταν να μην φύγω από την πρώτη εβδομάδα. Από εκεί και πέρα, αφού κατάφερα να μείνω τόσο και ψήφισε πάρα πολύς κόσμος και μαζεύτηκαν τα λεφτά που δόθηκαν στο σωματείο, ήμουν πολύ χαρούμενος».
Για το πέρασμα του από το γυαλί και την εκπομπή «Λόγω Tivis» του Alpha:
«Με τιμάει το γεγονός ότι οι άνθρωποι σκέφτονται κάποια πράγματα και μέσα στις σκέψεις τους βρίσκομαι κι εγώ για τόσο διαφορετικά πράγματα. Πάει να πει ότι κάτι κάνω καλά και ας πούμε κάποια ανταπόκριση έχει ο κόσμος όταν με βλέπει. Αυτό είναι κάτι που με τιμάει, όταν με σκέφτονται για τέσσερα διαφορετικά πρότζεκτ όλη αυτήν την επταετία. Εύχομαι όσο μεγαλώνω να μου έρχονται κι άλλες τέτοιες προτάσεις γιατί έχω αρκετή δόση τρέλας να μπορώ να δοκιμάζω καινούργια πράγματα».
Για το πώς αντιδράει η γυναίκα του, Κορίνα Στεργιάδου για όλα αυτά:
«Η γυναίκα μου είναι μεγάλος σύμμαχος. Ο καλύτερος συμπαίκτης που θα μπορούσα να είχα στην ζωή μου. Με την έννοια ότι υποστηρίζει την τρέλα μου και όχι μόνο την υποστηρίζει αλλά μου δίνει και θάρρος. Όσο περίεργο και να ακούγεται αυτό έχω την αίσθηση ότι πιστεύει περισσότερο απ’ ότι πιστεύω εγώ στον εαυτό μου. Είναι μεγάλο πράγμα να έχεις έναν τέτοιο συμπαραστάτη στην ζωή σου».
Για το ποιος είναι ο πιο όμορφος, ο ίδιος ή ο αδερφός του Σπύρος:
«Στα Χανιά που μεγαλώσαμε εγώ δεν είμαι ο Αντώνης που όλη η Ελλάδα ξέρει αλλά ο αδελφός του Σπύρου. Οπότε στα Χανιά με κερδίζει ο αδερφός μου και πρέπει να το τονίσω αυτό».
Για το αν ο Ολυμπιακός των δύο τελευταίων χρόνων παρουσιάζει ομοιότητες με τον Ολυμπιακό που κατέκτησε τα πάντα το 2002:
«Εμείς όταν βρεθήκαμε στην κορυφή της Ευρώπης δεν ήταν αποτέλεσμα μιας χρονιάς. Ήταν ένα αποτέλεσμα τεσσάρων χρόνων δουλειάς. Δηλαδή από την έλευση του Νίκολα Στάμενιτς 1998 που μας δούλεψε δύο χρόνια και άλλο ένα χρόνο με τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς πριν η ομάδα φτάσει να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Είχε χάσει ήδη έναν τελικό την προηγούμενη χρονιά αλλά και άλλους δύο χαμένους τελικούς στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Δεν ξυπνάς από την μια μέρα στην άλλη και είσαι πρωταθλητής Ευρώπης. Θα φας και τα χαστούκια σου. Πρέπει να κουραστείς και να ματώσεις και μετά θα φτάσεις στον στόχο σου. Θεωρώ ότι η τωρινή ομάδα του Ολυμπιακού μοιάζει με την τότε. Έχει φάει κι εκείνη τα χαστούκια της καθώς έφτασε πέρσι στον τελικό αλλά δεν τα κατάφερε. Ελπίζω και πραγματικά εύχομαι να τα καταφέρει φέτος».
Για την σύνδεση της Εθνικής Ελλάδος του 2005 με την τωρινή:
«Ξεχωριστή θέση βρίσκεται το χάλκινο μετάλλιο στο Μόντρεαλ του Καναδά στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2005. Ήταν το πικ για την δική μου γενιά. Καταφέραμε και πήραμε ένα μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα που μια δεκαετία πριν κανείς δε θα τόλμαγε να το δηλώσει γιατί θα τον έλεγαν τρελό. Ευτυχώς η Εθνική ομάδα τα κατάφερε να κατακτήσει ένα μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καζάν το 2015, το οποίο με γέμισε χαρά γιατί έδειξε ότι έχουμε μέλλον. Είμαστε ακόμη εκεί. Μπορεί να είμαστε μικρή σαν χώρα, μπορεί να τρωγόμαστε μεταξύ μας σαν άνθρωποι αλλά όταν πρόκειται για κάτι σπουδαίο ενωνόμαστε και τα καταφέρνουμε. Οπότε με γεμίζει ελπίδες ότι στο μέλλον μπορώ να δω μια μεγάλη επιτυχία από την Εθνική μας ομάδα».
Για το τι σημαίνει ένα ολυμπιακό μετάλλιο για έναν αθλητή και μια χώρα:
«Σαφώς είναι το όνειρο κάθε αθλητή όταν ξεκινάει την καριέρα του και πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει ψηλά είναι να βρεθεί στην κορυφή του Ολύμπου δηλαδή να κατακτήσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Έχω την εντύπωση ότι θα πεθάνω με αυτήν την πίκρα και την απορία γιατί αν ήμουν υγιής το 2004 που αγωνίστηκα με σπασμένο χέρι θεωρώ ότι θα το είχαμε κατακτήσει το μετάλλιο αλλά δεν θα το μάθω ποτέ αυτό. Όμως θα πεθάνω με αυτό το μαράζι ότι στους δύο πιο σημαντικούς αγώνες, στον ημιτελικό και μικρό τελικό δεν κατάφερα να παίξω γιατί ξαναέσπασα το χέρι και δεν μπορούσα να αγωνιστώ».
Για το ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος σε Ελλάδα και εξωτερικό:
«Όταν συναντούσα – θυμάμαι σαν τώρα – τον συγχωρεμένο τον Νώντα Σαμαρτζίδη, έτρεμα. Απ’ όλους τους αμυντικούς που κατά καιρούς που με έχουν μαρκάρει όταν ήταν να αγωνιστώ απέναντι του δεν μπορούσα να κλείσω μάτι την προηγούμενη μέρα. Αυτό θα το έχω να το λέω και να το θυμάμαι. Όσον αναφορά το εξωτερικό υπήρξαν πάρα πολύ σπουδαίοι αθλητές που με μάρκαραν και με δυσκόλευαν. Πιο πολύ απ’ όλους ο Μαυροβούνιος Αλέξαντερ Ίβοβιτς που παίζει ακόμα. Τέλος υπήρχαν και τερματοφύλακες που όταν γύρναγες έβλεπες ένα τείχος μπροστά σου. Ένας τέτοιος ήταν – είχα την τύχη και την ευλογία να προλάβω ακόμα – ο Αλεξάντερ Σόσταρ».
Γιώργος Χρήστου
