Γ. Μαυρωτάς: «Ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός είναι μεγάλα σχολεία» - ΥΔΡΑΙΚΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ

Breaking

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Γ. Μαυρωτάς: «Ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός είναι μεγάλα σχολεία»

Ο Γιώργος Μαυρωτάς άφησε την πισίνα για το Ποτάμι και τώρα αποδεικνύει πως συνδέονται ο αθλητισμός με την πολιτική.
Ο Γιώργος Μαυρωτάς βούτηξε στην πισίνα χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Το ίδιο πράττει και τώρα 34 χρόνια μετά κλείνοντας το μύτη πριν σκίσει τα ήδη ταραγμένα νερά της πολιτικής. Έχοντας περάσει από το ρόλο του αθλητή, το πόστο του Επίκουρου Καθηγητή στο Πολυτεχνείο, του συγγραφέα και του αρθρογράφου ετοιμάζεται να πει το δικό του «τι βρεγμένος, τι μούσκεμα» θέτοντας υποψηφιότητα στις φετινές βουλευτικές εκλογές με το «Ποτάμι» (Περιφέρεια Αττικής).
Αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α” Εθνική το 1981 σε ηλικία 14 ετών και έκτοτε δεν έχει αποχωριστεί ποτέ το σκουφάκι του, συνδέοντας το όνομα του με την άνθιση του ελληνικού πόλο και την Βουλιαγμένη. Ακόμη και το 2002 όταν πήρε σύνταξη ως «επαγγελματίας» (έχοντας πάρει μέρος σε 5 Ολυμπιακούς Αγώνες και κατέχοντας το ρεκόρ συμμετοχών στην εθνική ομάδα οποιουδήποτε ομαδικού σπορ) συνέχισε να βουτάει στις πισίνες. Στη Μεσόγειο και πλέον με τον Υδραϊκό, τον οποίο οδήγησε φέτος στα 48 του στην Α” Εθνική.
Γιατί όμως ένας αθλητής να ασχοληθεί με την πολιτική; Ποιες εικόνες από σκληρές μάχες, ηρωικές νίκες, οδυνηρές ήττες και αποδυτήρια μπορεί να μεταφέρει στο Κοινοβούλιο; Τι μήνυμα έχει να στείλει ένας άνθρωπος που πέρασε μια ζωή δίνοντας το παράδειγμα στους νέους: είτε ως αρχηγός ομάδας, είτε ως καθηγητής, είτε πίσω από ένα πληκτρολόγιο;
«Θεωρώ ότι ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός είναι μεγάλα σχολεία» τόνισε αρχικά ο Γιώργος Μαυρωτάς, ο οποίος συνέχισε λέγοντας: «Η πολιτική είναι ένας είδος αθλητισμού με την έννοια ότι κι εδώ χρειάζεται πολύ προπόνηση. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι δεν υπάρχει το χρονόμετρο και η μεζούρα που δεν λένε ποτέ ψέματα. Επίσης ενώ στον αγώνα ξεχωρίζεις τους αντιπάλους από το χρώμα στο σκουφάκι ή στη φανέλα, στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι τόσο ευδιάκριτα. Όπως και οι κανόνες δεν είναι τόσο σαφείς. Γενικά μακάρι στην πολιτική να ίσχυαν πράγματα που έχουμε μάθει στον αθλητισμό. Θα ήταν σαφώς καλύτερη».
Για να καταλήξει λέγοντας: Πιστεύω ότι κριτήριο «αθλητικότητας» μιας χώρας δεν είναι τόσο ο πίνακας μεταλλίων των Ολυμπιακών Αγώνων, όσο το ποσοστό του πληθυσμού της που ασχολείται περισσότερο ή λιγότερο συστηματικά με τον αθλητισμό. Όμως, ο υψηλός αθλητισμός και η ενασχόληση της κοινωνίας με τον αθλητισμό, είναι δύο συγκοινωνούντα δοχεία που το ένα τροφοδοτεί το άλλο.
Καθότι όμως η «πίτα» είναι συγκεκριμένη, θα πρέπει να υπάρχει σωστή αναλογία στην κατανομή των πόρων. Κάθε ευρώ που πηγαίνει στον αθλητισμό πρέπει να πιάνει τόπο κι όχι να καταλήγει σε σωματεία σφραγίδες, άχρηστες εγκαταστάσεις,   ή «φουσκωμένα» διοικητικά έξοδα. Κάθε ευρώ που δίνουμε στον αθλητισμό πρέπει να λογίζεται ως μια μακροπρόθεσμη επένδυση κι όχι ως έξοδο. Σκοπός μας ως κοινωνία πρέπει να είναι το να αυξήσουμε τον αθλητισμό που κάνουμε σε σχέση με αυτόν που «καταναλώνουμε».
πηγή: sport24.gr