Η διαδρομή από το λιμάνι της Ύδρας, έως τις θαλάσσιες εγκαταστάσεις του Υδραϊκού στο Μανδράκι είναι από τις ομορφότερες που έχω κάνει στα είκοσι χρόνια μου. Ένα χωμάτινο μονοπάτι, από δεξιά βλάστηση και από αριστερά να βλέπεις το Αιγαίο. Και ο ήλιος να σου καίει το κεφάλι, Αύγουστο μήνα. Πάνω σε αυτό, τα τρία περίπου χιλιόμετρα απόσταση δεν φαίνονται ιδανικά, όμως ύστερα από τρία χρόνια, η ζωή τα φέρνει έτσι που τα κάνει χρήσιμα.
Τι διάολο κάνει κάποιος στην Ύδρα τον Αύγουστο του 2011, λοιπόν. Το ταξίδι μπήκε στο πρόγραμμα αρκετά ξαφνικά, αλλά ας είναι καλά ο Θοδωρής Ανδρεάκος. Τότε, ως προπονητής στο Ναυτικό Όμιλο Ναυπλίου «έκλεισε» την επίσκεψη της ομάδας νέων στην Ύδρα, ώστε να παίξουμε δύο φιλικούς αγώνες, πρωί και απόγευμα, με τα παιδιά του Υδραϊκού. Το ταξίδι ήταν δώρο για την προσπάθεια μας στη Δ’ κατηγορία, όταν βγήκαμε 5οι και όχι κάτι παραπάνω γιατί ήταν η «κενία γωνή».
2011, ο Υδραϊκός βρίσκεται στη Δ’ κατηγορία. 2014, ο Υδραικός ανέβηκε στην Α1. Το θέμα είναι να το αγαπάς κι ασε τους να «σκούζουν», αλλά αυτό είναι γενικότερο σχόλιο. Τα συμπεράσματα ότι ομάδες τύπου Υδραϊκού, δηλαδή με βετεράνους παίκτες, πρώην πρωταγωνιστές στην Α1, δεν πρέπει να ανεβαίνουν στις μεγάλες κατηγορίες εγείρουν απαντήσεις.
Πρώτον, όπως παραδέχθηκε άνθρωπος που εκτιμώ και μέλος της φετινής ομάδας είναι «περίεργο» για το άθλημα και την ανάπτυξη του, μια παρέα βετεράνων παικτών να ανεβαίνει τόσο εύκολα στην Α1. Από την άλλη, όμως, ας βρισκόταν κάποιος να τους βάλει φρένο. Δεν βρέθηκε, εκ του αποτελέσματος. Συν τοις άλλοις, το φαινόμενο Υδραϊκός, όπως και το φαινόμενο Χαλκίδα ή Καστέλα, αποδεικνύουν ότι τα χρήματα δεν είναι προαπαιτούμενο. Μια παρέα, τρία Σαββατοκύριακα, όπως παλιά και jogo bonito. Δηλαδή, η απόλαυση του παιχνιδιού. Ιδίοις όμμασι το παρατήρησα στα Ιλίσια, πρώτο γύρο της Α2. Αλλά για να το δεις, πρέπει να είσαι εκεί. Πως το πε ο ΣΕΑΥ; Πόλο δεν είναι μόνο η Α1. Σοφή κουβέντα.
Από το 2011 ο σπόρος της ομάδας του όμορφου νησιού άρχισε να ανθίζει. Ο πρόεδρος της ομάδας, Θοδωρής Μουστακαρίας, ήταν και τότε πρόεδρος και ο άνθρωπος που είχε συνεννοηθεί με τον Θοδωρή Ανδρεάκο για τη διεξαγωγή του event. Με τη βοήθεια του κ. Σταθάκη και του Θανάση Τσάλτα, οι οποίοι μας υποδέχθηκαν, αλλά και του τότε προπονητή του Ναυπλίου, που διατηρεί σπίτι στην Ύδρα. Ένα μονοήμερο, χωρίς να υπάρχει ο παράγοντας κέρδος, ούτε ο παράγοντας «προβολή στα media». Εμείς και τα θαλάσσια ταξί βρισκόμασταν εκεί. Και κάτι μεθυσμένες Γερμανίδες.
Αν το αγαπάς, φαίνεται. Να το αγαπάς, πρέπει. Οι άνθρωποι του Υδραϊκού, από τότε μιλούσαν για το όνειρο του χτισίματος ενός κολυμβητηρίου. Οι θαλάσσιες εγκαταστάσεις είναι παντού όμορφες, όμως μια πισίνα δρα πολύπλευρα. Συν ότι τα παιδάκια, κολυμβητές και πολίστες, δεν θα παίρνουν το καραβάκι από Ύδρα για Πειραιά, για να κάνουν προπόνηση.
Η άνοδος στην Α1 οφείλει να γίνει μοχλός πίεσης για την ανέγερση του κολυμβητηρίου. Τότε θα γεννηθούν σπλάχνα του συλλόγου και δεν θα χρειάζεται να αλλάζει το ρόστερ ετησίως, όπως γίνεται, ήδη, το φετινό καλοκαίρι με φόντο την παρθενική συμμετοχή στην Α1. Δεν έχει σημασία αν οι άνθρωποι του Υδραϊκού δεν φείδονται χρημάτων. Η στάση τους τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι δεν θέλουν να είναι αυτή η βάση του σωματείου τα επόμενα χρόνια.
Ο Θοδωρής Μουστακαρίας ασχολείται, πολύ, και το συγκεκριμένο είναι ο θεμέλιος λίθος του Υδραϊκού. Όταν ασχολείσαι και ενδιαφέρεσαι, ανταμείβεσαι, το ίδιο και όταν δουλεύεις. Εξίσου «τρέχει» ο Φίλιππος Καϊάφας και αγνοώ αν κάνει το ίδιο ακόμα η οικογένεια Σταθάκη, οπότε επιείκεια. Αν έχεις παίξει, είναι πάντα αλλιώς.
Όλη αυτή η ιστορία για το αυγουστιάτικο μονοήμερο στην Ύδρα έρχεται και ως φωνή αντιπαράθεσης σε όσους σχολίασαν την άνοδο του Υδραϊκού, βλέποντας μόνο το αποτέλεσμα. Όχι, η άνοδος στην Α1 χτίζεται από καιρό, όσο και αν την πέτυχαν παίκτες που δεν συνδέονται με το σύλλογο ή την Ύδρα. Αν οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες την προηγούμενη δεκαετία, ίσως να μην χρειαζόταν η παρουσία των πρώην αστέρων και από την άλλη, για να τα λέμε όλα, αν δεν αγωνίζονταν αυτοί οι παίκτες, ίσως να μην ανέβαινε ο Υδραϊκός τέσσερις κατηγορίες σε τέσσερα χρόνια. Οπότε, ακόμη μια φορά, respect. Κατάσταση φίφτι-φίφτι.
Οι παράγοντες του Υδραϊκού είναι αυτή τη στιγμή το μέλλον του σωματείου. Η βιτρίνα είναι πεντακάθαρη και η εδραίωση στην Α1 θα προσφέρει σε γενικό πλαίσιο. Το 2011 περπατήσαμε, ως αθλητές του Ναυπλίου, για να φτάσουμε στις θαλάσσιες εγκαταστάσεις. Εύχομαι την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω στην Ύδρα, με αθλητική ιδιότητα ή και όχι, να πατήσω με το δεξί στην είσοδο του κολυμβητηρίου.
Τότε, επίσης, το σκουφάκι του Υδραϊκού φορούσαν παιδιά που βρίσκονταν και στις ακαδημίες του Εθνικού, σιγά-σιγά θα είναι ντόπιοι. Οι ντόπιοι κάνουν την ομάδα παρέα. Ένας διαφορετικός κώδικας επικοινωνίας. Δεν τον ξέρετε όσοι κοιτάτε αφ’υψηλού. Ούτε, φυσικά, εσείς που δεν έχετε περάσει από αποδυτήρια ομάδας ούτε για βιολογική ανάγκη.
Μπροστά στον Μαυρωτά, τον Δήμου, τον Βούλγαρη, τον Καλακώνα, τον Μάζη, τον Δάνδολο, τον Μπιτσάκο, τον Ρέππα, τον Καϊάφα, τον Καπότση δεν τολμάς να πεις ότι ξέρεις πόλο και το καταλαβαίνεις. Προσωπικά, ειρρήσθω εν παρόδω, έντεκα χρόνια καθημερινής παρουσίας στο πόλο δεν έχω το θράσος να λέω τέτοιο πράγμα και τα συμπεράσματα δικά σας, ακόμα και όσων οι παρωπίδες είναι στενές.
Αυτοί οι παίκτες, συν τους προηγούμενους που ανέβασαν τέσσερις κατηγορίες τον Υδραϊκό, έβαλαν τη σφραγίδα τους και τον έκαναν «μαγαζί γωνία». Οι παίκτες που αναμένεται να στελεχώσουν το ρόστερ στην Α1, αλλά και ο προπονητής που πιθανότατα θα κάτσει στον πάγκο και πρέπει να είναι κάποιος με την ίδια ιδιοσυγκρασία, θα τον κρατήσουν στην επιφάνεια, όμως, πλέον, πρέπει να γίνουν βήματα, με γνώμονα του ευοίωνο μέλλον του σωματείου, που θα φέρουν τον «ναυταθλητισμό στην Ύδρα».
Στη διοίκηση υπάρχουν άτομα με τις απαραίτητες ευαισθησίες, οπότε αν οι περιστάσεις το επιτρέψουν, η αγάπη για το άθλημα, θα γίνει ο φάρος της ομάδας της Ύδρας. Και η φετινή παρέα θα στηρίξει, όπως έκανε. Καλώς ήρθες Υδραϊκέ.
*Να το αγαπάς, ανιδιοτελώς…
*Τίποτα καλύτερο από το τοπίο ενός τερέν πόλο στη θάλασσα.
*Σε κάθε όμορφη ιστορία υπάρχει η αντίθετη γνώμη. Τίποτα αγγελικά πλασμένο. Σιγά τα ωά. «Μικρό χωριό, κακό χωριό», άλλωστε.
