Τον συναντήσαμε στο κολυμβητήριο του Αλίμου όπου προπονείται με την ομάδα του Υδραϊκού και μας μίλησε για το πως μπήκε στην ζωή του το πόλο, αν θα ήθελε να κάνει μία αθλητική εκπομπή αλλά και για την πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του.
Η συνέντευξη δόθηκε στις φοιτήτριες του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ, Πάτυ Παναγιωτοπούλου και Αργυρώ Φλώκου, στο πλαίσιο της πρακτικής τους άσκησης.
-Kύριε Βλοντάκη, ποια ήταν η πρώτη φορά που μπήκατε σε ένα κολυμβητήριο και ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που σας κυρίευσαν; Πως νιώσατε;
Γεννήθηκα στην Αμερική και εκεί που μεγάλωσα είχαμε μια πισίνα κοινόχρηστη. Η πρώτη επαφή μου λοιπόν ήρθε σε αυτή τη πισίνα. Πρέπει να ήρθε σε πολύ μικρή ηλικία, γύρω στα 3-4 χρονών. Όχι όμως ότι είχα δάσκαλο ή κάποιον να μου δείξει. Απλά από κει μπορείς να καταλάβεις ότι είχα μία ιδιαίτερη τρέλα με το νερό. Η πρώτη επαφή ουσιαστική επαφή όμως με προπονητή έγινε σε ηλικία 9 χρονών στα Χανιά πια, και έκτοτε με θυμάμαι να ξυπνάω και να κοιμάμαι στην πισίνα.
-Στα Χανιά μεγαλώσατε;
Γύρισα 7 χρονών από Αμερική και από τα 7 μου χρόνια έως και τα 18 ζούσα στα Χανιά.
-Η ενασχόληση σας με το πόλο ήταν δική σας επιλογή ή ήταν περισσότερο παρότρυνση των γονιών σας;
Το πόλο ήταν λίγο περίεργη συγκυρία. Ο αδερφός μου, που είναι 5 χρόνια μεγαλύτερός μου, είχε ένα πρόβλημα με το πόδι του και του συνέστησαν οι γιατροί να κάνει ασκήσεις στην πισίνα. Αποδείχθηκε ότι είχε ταλέντο στο άθλημα της υδατοσφαίρισης κι εγώ είχα τρελαθεί από τη ζήλια μου, καθώς έφευγε συνέχεια και πήγαινε αποστολές με την ομάδα. Οπότε είπα μέσα μου, αφού το κάνει αυτός θα το κάνω και γω κι έτσι ξεκίνησα. Ζηλεύοντας ουσιαστικά τον αδερφό μου. Όμως θεωρώ ότι το άθλημα αυτό με επέλεξε κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή δε νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι ιδιαίτερα καλός σε κάποιο άλλο άθλημα. Από την πρώτη μου επαφή φάνηκε να έχω ταλέντο σε κάτι που δεν το ήξερα.
-Φαντάζομαι ότι στον αθλητισμό υπάρχει πολύ άγχος και ειδικά στο υψηλότερο επίπεδο. Πως καταφέρνετε και διαχειρίζεστε το άγχος πριν και κατά τη διάρκεια ενός αγώνα;
Οι πολλές ώρες προπόνηση γίνονται ακριβώς για το λόγο αυτό, δηλαδή να μη δουλεύει το μυαλό και να αυτοματοποιούνται όλες οι κινήσεις σου. Άγχος έχω μέχρι και σήμερα, σαφώς όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με το άγχος που είχα όταν έπαιζα σε τελικούς πρωταθλητριών ή Ολυμπιάδες. Γενικά το άγχος είναι ευεργετικό ως ένα σημείο, όταν γίνεται δημιουργικό. Όταν έχεις υπερβολικό άγχος τότε αρχίζεις και τα χάνεις. Έχεις προβλήματα με το σώμα σου, με την αναπνοή σου, με τα πάντα. Βλέπεις φαντάσματα.
-Γιατί επιλέξατε να μείνετε στην Ελλάδα;
Όταν μου γίνονταν προτάσεις για να φύγω στο εξωτερικό, έπαιζα στον Ολυμπιακό και ήμουν πρωταθλητής Ευρώπης. Δηλαδή να έφευγα από την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης να πάω σε μία άλλη που ήταν υποψήφια να γίνει; Ήταν και η χρυσή εποχή του πόλο στην Ελλάδα (2002-2008) και από οικονομικής πλευράς. Γενικότερα όμως λατρεύω την Ελλάδα, την αγαπάω πάρα πολύ. Δε βρήκα κάποιον λόγο πολύ δυνατό για να κάνω το βήμα στο εξωτερικό. Βέβαια τώρα γυρνώντας πίσω τις σελίδες, με τις εμπειρίες που έχω αποκτήσει αυτή την στιγμή που μιλάω, θεωρώ ότι θα το έκανα. Έστω για μια ή δύο χρονιές θα το επιχειρούσα, για να ζήσω μία εμπειρία διαφορετική, αυτή του να παίζεις σε μία ομάδα στο εξωτερικό. Όμως δε θεωρώ ότι βγήκα χαμένος με την επιλογή μου να μείνω εδώ. Ίσα ίσα. Η εθνική ομάδα και ο σύλλογός μου ήταν τότε στις κορυφαίες του κόσμου.
-Έτσι κι αλλιώς το πόλο στην Ελλάδα έχει πολλές επιτυχίες…
Κάναμε μια κοιλιά όπως γίνεται παντού. Είναι σχεδόν απαραίτητο. Είναι σαν να βουλιάζεις στο βυθό και να πατάς. Πλέον, όταν ακουμπήσεις κάτω, θα ξανασηκωθείς. Έτσι πέρασε και το πόλο μία τέτοια περίοδο. Από τη μεγάλη επιτυχία που είχαμε το 2005, όπου κατακτήσαμε το χάλκινο μετάλλιο στο Μόντρεαλ, έπρεπε να μεσολαβήσουν 10 χρόνια για να ξαναφέρουμε ένα μετάλλιο σε επίπεδο ανδρών. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί βλέπω ότι αυτή η εθνική ομάδα είναι το ίδιο καλή, ίσως να είναι και καλύτερη από την εθνική ομάδα όταν αγωνιζόμουν εγώ. Και καταφέραμε πάρα πολλά και σπουδαία πράγματα τότε. Οπότε υπάρχει συνέχεια στο άθλημα και αυτό με χαροποιεί.
– Παρ’όλες τις επιτυχίες που έχει γνωρίσει το πόλο βλέπουμε ότι δεν έχει την αναγνωρισιμότητα που του αξίζει. Τι πιστεύεται ότι φταίει γι’ αυτό;
Ανοίγετε μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία που τα πάντα ακολουθούν τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης. Θεωρώ ότι οι ευθύνες είναι μοιρασμένες τόσο από τους ανθρώπους που διοικούν το άθλημα, όσο και από τους ίδιους τους αθλήτες. Θα έπρεπε να έχουμε εκμεταλλευτεί τις επιτυχίες μας πολύ διαφορετικά. Να είχαμε δώσει μία άλλη βαρύτητα στο άθλημα μας εμείς οι ίδιοι, έτσι ώστε να μας «πάρουν στα σοβαρά» και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που θα ήθελαν ενδεχομένως να επενδύσουν σ΄αυτό το άθλημα. Παγκοσμίως το πόλο δεν είναι τόσο δυνατό, τόσο λαοφιλές, δημοφιλές, πείτε το όπως θέλετε. Αυτό από μόνο του είναι ένα εμπόδιο. Αλλά πιστεύω ότι στην Ελλάδα με την πορεία που είχαμε διαγράψει όλα αυτά τα χρόνια έπρεπε να έχουμε εκμεταλλευτεί περισσότερο τις επιτυχίες που φέραμε και να κάνουμε το άθλημα πιο αγαπητό στον κόσμο. Μην ξεχνάμε πως και πριν τη δική μου γενιά, αλλά και μετά από αυτή το άθλημα είχε σημαντικές διακρίσεις σε όλα τα επίπεδα. Από κει και πέρα σαφώς και δε φοράμε φανέλα να διαφημίζουμε κανέναν. Η τηλεόραση έχει ξεκινήσει από πέρυσι δειλά-δειλά να ασχολείται με το άθλημα. Τέλοσπάντων ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον. Εγώ δε θα το προλάβω βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
-Θα προτείνατε στα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό ή με τον πρωταθλητισμό;
Ο αθλητισμός με τον πρωταθλητισμό έχει τεράστια διαφορά. Είναι δύο πράγματα ανόμοια. Το πόλο στη δική μου περίπτωση μου άλλαξε όλη μου τη ζωή, με έκανε πολύ καλύτερο άνθρωπο, με έκανε πολύ καλύτερο σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου. Σαφώς στερήθηκα πολλά πράγματα όμως αν γύριζα και πάλι το χρόνο πίσω, με το ίδιο άθλημα θα ασχολούμουν. Και θα ήθελα να κάνω τα ίδια, για να μην πω και περισσότερα πράγματα.
-Οπότε δεν έχετε μετανιώσει ποτέ για το δρόμο που ακολουθήσατε;
Το να μετανιώνεις υπάρχει μέσα στην ζωή, αλλά γενικά είμαι από τους ανθρώπους που μετανιώνουν πολύ δύσκολα για επιλογές που έχουν κάνει. Όταν παίρνω κάποιες αποφάσεις, ξέρω ότι την εποχή που πήρα την απόφαση, αυτό μου έλεγε η συνείδηση μου, αυτό ήθελα πραγματικά, γι αυτό πήρα αυτή την απόφαση. Δε μετανιώνω εύκολα και ειδικά το γεγονός ότι ασχολήθηκα μ αυτό το άθλημα, δεν το έχω μετανιώσει σε καμία περίπτωση.
-Η προπονητική υπάρχει στα σχέδια σας;
Ξέρεις τι; Δεν είμαι άνθρωπος ο οποίος έχει πολύ μακρινούς στόχους. Κοιτάζω την κάθε μέρα ξεχωριστά. Θα μπορούσε. Δεν μπορώ να στο πω όμως με βεβαιότητα . Δεν ξέρω αν θα είμαι το ίδιο καλός και σαν προπονητής. Είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου, οπότε αν και εφόσον το αποφασίσω κάποια στιγμή θα πρέπει να μαι 100% σίγουρος ότι μπορώ να πετύχω σε αυτό που θα κάνω.
-Επειδή γνωρίζουμε ότι είστε πολυάσχολος και το πρόγραμμά σας είναι επιβαρυμένο. Εκτός από τον αθλητισμό ασχολείστε και με την τηλεόραση, είστε και πατέρας τριών παιδιών, πώς καταφέρνετε να ανταπεξέρχεστε στην πίεση της καθημερινότητας;
Είναι ένα κομμάτι του αθλητισμού που με έχει βοηθήσει και σε αυτό το πράγμα. Με έμαθε να λειτουργώ κάτω από πίεση, το οποίο με βοηθάει στο να μην τα χάνω με το βαρύ πρόγραμμα που έχω κάθε μέρα. Όσον αφορά το κομμάτι της τηλεόρασης, πιο πολύ για μένα είναι ένας πειραματισμός και κάτι το οποίο το κάνω γιατί απλά το γουστάρω. Σαν ένα παιδάκι που πάει να ανοίξει το χριστουγεννιάτικο δώρο. Το έχω δει κάπως έτσι. Το έχω δει πολύ στην πλάκα και δε με αγχώνει και δε με πιέζει τόσο πολύ. Το γεγονός ότι είμαι πατέρας 3 παιδιών και θέλω να είμαι καλός και σε αυτόν τον τομέα, με πιέζει πιο πολύ. Γιατί καλός γονιός δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι. Είναι κάτι το οποίο θέλει μόνιμη και συνεχή προσπάθεια.
Είναι ένα κομμάτι του αθλητισμού που με έχει βοηθήσει και σε αυτό το πράγμα. Με έμαθε να λειτουργώ κάτω από πίεση, το οποίο με βοηθάει στο να μην τα χάνω με το βαρύ πρόγραμμα που έχω κάθε μέρα. Όσον αφορά το κομμάτι της τηλεόρασης, πιο πολύ για μένα είναι ένας πειραματισμός και κάτι το οποίο το κάνω γιατί απλά το γουστάρω. Σαν ένα παιδάκι που πάει να ανοίξει το χριστουγεννιάτικο δώρο. Το έχω δει κάπως έτσι. Το έχω δει πολύ στην πλάκα και δε με αγχώνει και δε με πιέζει τόσο πολύ. Το γεγονός ότι είμαι πατέρας 3 παιδιών και θέλω να είμαι καλός και σε αυτόν τον τομέα, με πιέζει πιο πολύ. Γιατί καλός γονιός δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι. Είναι κάτι το οποίο θέλει μόνιμη και συνεχή προσπάθεια.
-Έχει και πολλές ευθύνες…
Όταν αποφασίσεις να κάνεις οικογένεια ξέρεις ότι δεν είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής. Γίνεσαι ένας κομπάρσος και ανάλογα τα μέλη της οικογένειας παίρνεις και το ρόλο που σου αναλογεί. Εγώ ας πούμε αυτή τη στιγμή είμαι στο νούμερο 5 στην οικογένεια μου. Πρώτα είναι τα παιδιά μου, 1,2,3 μετά η γυναίκα μου και μετά εγώ.
-Έτσι όπως θα ήταν καλό να λένε όλοι.
Κοίτα, δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν που δεν τα καταφέρνει σ αυτό το κομμάτι, γιατί κανένας δεν ενημερώνεται για το πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να έχεις την ευθύνη μίας ολόκληρης οικογένειας. Και θεωρώ ότι δεν είμαστε όλοι γεννημένοι, πλασμένοι να έχουμε οικογένειες και παιδιά. Επίσης όσο καλός και να είσαι εσύ, υπάρχει και το έτερον ήμισυ που αν δεν μπορεί να σε στηρίξει , θα οδηγηθείς σε αποτυχία. Οπότε, είμαι παράλληλα και πολύ τυχερός γιατί έχω μια γυναίκα που είναι στο ίδιο μήκος κύματος με μένα.
-Έχετε δοκιμάσει διάφορα πράγματα στην τηλεόραση, εκτός του στοιχείου σας. Θα σας ενδιέφερε να κάνετε μία αθλητική εκπομπή;
Ναι, πάρα πολύ! Πάρα πολύ γιατί θεωρώ ότι θα ήταν ίσως η πρώτη φορά που θα ασχοληθώ στην τηλεόραση με κάτι που πραγματικά κατέχω, που είναι το αντικείμενό μου αν θέλεις. Βέβαια αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Είναι κάτι που θα το κρίνουν κάποιοι άλλοι. Και όπως σου είπα και πριν, ισχύει το ίδιο με την προπονητική. Αν είναι να κάνεις ένα τόσο μεγάλο βήμα, πρέπει να είσαι και σίγουρος – στα όρια της λογικής σίγουρος – ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Δε σημαίνει ότι επειδή προέρχομαι από το χώρο του αθλητισμού, μπορώ να κάνω και μία εκπομπή που να αφορά τον αθλητισμό. Το κομμάτι της τηλεόρασης είναι ένας διαφορετικός κόσμος από αυτόν που έχω μάθει. Σαφώς και παίρνω στοιχεία από το δικό μου και τα μεταφέρω εκεί, αλλά είναι κάτι καινούριο για μένα και ακόμα δεν ξέρω αν είναι κάτι που πραγματικά μου ταιριάζει στο 100%. Ακόμη πειραματίζομαι.
-Ποια είναι η δική σας συμβουλή – προτροπή προς τους νέους που αγωνίζονται σήμερα για να πετύχουν τους στόχους τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους;
Να πολεμάνε για τα όνειρά τους, να αγωνίζονται με όλο τους το είναι για να κατακτήσουν τα όνειρά τους. Αυτή είναι η μόνη συμβουλή. Να αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Θεωρώ ότι αν κατάφερα κάτι σ αυτό το χώρο, είναι επειδή αυτό που έκανα το έκανα με πολύ αγάπη και πολύ πείσμα. Ήθελα όσο τίποτα να πετύχω. Σαφώς και είχα κάποιο ταλέντο, αλλά πιστεύω πολύ στη δουλειά και στη δύναμη της καρδιάς. Αλλά πιστεύω και στη συγκυρία. Δηλαδή, όταν θέλεις κάτι, με ένα μαγικό τρόπο μπορείς να τα καταφέρεις.
To know him better
• Αγαπημένο χρώμα
Μπλε
• Αγαπημένο τραγούδι
Χίλιες σιωπές – Τσαλιγοπούλου
• Αγαπημένος προορισμός
Χανιά
• Αγαπημένη ταινία
Το κυνήγι της ευτυχίας
• Αγαπημένος ηθοποιός
Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ
• Παίκτης ίνδαλμα
Μάικλ Τζόρνταν
• Τι έχετε πάντα μαζί σας
Κινητό
• Χόμπι
Οτιδήποτε έχει να κάνει με μπάλα, τένις, βόλεϊ, ποδόσφαιρο
• Ένα τρελό όνειρο
Ταξίδι στην Ανταρτική ή το Βόρειο Πόλο
• Κορυφαία στιγμή καριέρας
Το μετάλλιο στο Μόντρεαλ
• Χειρότερη στιγμή
Ο τραυματισμός μου πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας
